De drank en zijn geheugen

Als ik niet snel begin met geheelonthouden,
onthoud ik in ’t geheel niets meer, binnenkort.

Drinkebroers

Gisteren zaten de drinkebroers weer op het Amstelveld. Viezig en ongewassen natuurlijk, met verweerde, roodgevlekte koppen. Ze drinken de goedkoopste halfliterblikken bier en gooien er teugen jonge jenever uit de fles achteraan. Met z’n drieën op een bankje in de herfstzon. Vooral de middelste voerde het woord, met vérdragend stemgeluid. Er kwamen een man en een vrouw aangewandeld. De man liep moeilijk en had een soort kruk of wandelstok. “Ach meneer, heb je ook zo’n pijn aan je been?”, baste de middelste. “Nou, ik ook, als de kolere…! D’r zit een gat in me poot…” Zoals wel vaker bij het gluren naar randfiguren, stadsnomaden, junks en alcoholische zwervers voel ik een fascinatie die soms lijkt op afgunst. Daar te zitten in een roes, je geest vrij, geen schaamtebesef meer. Ontstegen aan, losgebroken uit…, dat soort onzinnige ideeën kan ik dan even niet negeren.

Aura

Sinds een paar jaar heb ik last van auraverschijnselen. Dat zijn aanvallen van een voorstadium van migraine, waarbij in mijn geval de hoofdpijn bijna volledig wegblijft. Ongeveer een half uur lang heb ik blinde vlekken of strepen in mijn blikveld, die langzaam naar de zijkant van dat blikveld wegtrekken. Meestal zie ik in beide ogen (en ook met mijn ogen dicht) een zich steeds meer verlengende en krommende gekartelde vorm, die onmerkbaar langzaam óf naar links óf naar rechts uit beeld verdwijnt. In het allerlaatste stadium is de vorm zo groot, dat hij bijna de gehele buitengrens van mijn oogvorm vult. In die vorm zelf kan ik niet zien, waardoor vooral in de begin- en middenfase stukken van gezichten en brokken buitenwereld wegvallen. In het begin waren die aanvallen tamelijk beangstigend. Het leek op beginnende blindheid of een hersenbeschadiging (ik dacht natuurlijk ook aan mijn aan een hersentumor overleden vader). Na de diagnose en uitleg van een vertrouwenwekkende neuroloog, werd die angst minder. Maar het blijft moeilijk te accepteren dat je op volkomen onvoorspelbare momenten (de aanvallen schijnen te worden opgewekt door stimuli in de buitenwereld, maar ik heb tot nu toe alleen vermoedens over de aard van een aantal daarvan) kan worden besprongen door een kwelduiveltje dat in je kop weet binnen te dringen en daar grijnzend je ogen van achteren gaat staan verblinden met zijn gemene spotlights.

Flarden weekend

Een vol en vermoeiend weekend was het. Ik noteer een paar momenten.
Vrijdagavond een feestavond (met voor de vorm een lezing daarin gepropt) voor Serena Libri, het Nederlandse uitgeverijtje van vertaalde Italiaanse literatuur. Veel aanwezigen trokken of vroegen mijn aandacht, gesprekken werden uiteen gewaaid in de luchtverplaatsing van iedereen die langs schuifelde of in het blikveld verscheen. Mij gebeurt dan ook wel wat ik altijd heb verafschuwd bij zelfbenoemde VIP's op recepties e.d: de persoon met wie je spreekt niet aankijken, maar over diens schouder blikken van andere vangen of beantwoorden. Veel prosecco, en nog wel meer alcoholisch genot. (Had voor de feestavond nog wat gedronken in café de Engelbewaarder, waar ik midden jaren '80, in de studententijd, heb gewerkt als barman. Werd aangesproken door Eddy de Jong, één van de tekenaars van de strip Heinz in het Parool. Eddy was in mijn periode één van de stamgasten, veel drinkend met zijn maten (ook tekenaars), maar altijd sympathiek en glimlachend vanonder zijn petje. Hij waardeerde het duidelijk mij na zo'n lange tijd weer terug te zien.)

En dus ontbrak zaterdag de energie voor het werk tijdens de middag: een bijeenkomst van besturen van Italiaanse verenigingen in Nederland. Het kostte heel wat wilskracht, maar ik heb de zaak (mijn eigen functioneren, dus) redelijk in de hand kunnen houden, geloof ik. Zag wel een wat onhelder hoofd in de spiegel, maar dat valt anderen meestal niet op, houd ik me altijd voor. Uit de conversatie bij het glas wijn na bleek over het algemeen tevredenheid over de ontvangst. Jammer dat toen ik in een groepje iets zei als: "Ik vind het wel toch wel erg leuk dat jullie er allemaal zijn", de heer S. het nodig vond om met enig sarcasme te reageren: "Zo, vind jij dat..." Hij zal niet veel meer dan tien jaar ouder dan ik zijn, maar zijn toon was die van de pesterige oudere leraar tegen de puber. Dat stoorde, maar niet lang.

Gaaf

Dit stukje heb ik ooit aan het NRC Handelsblad gestuurd, voor hun rubriek 'Ik' op de Achterpagina. Een inzending mag niet meer dan 120 woorden omvatten. Het is niet geplaatst, athans ik ben het zelf niet tegengekomen.

Gaaf
De afspraak voor onze vakantie in Normandië was: afwisselend een kinderdag en een grotemensendag. Na een uitbundige dag in het zwembad, zijn wíj aan de beurt. In de snikhete file naar het Tapijt van Bayeux. Via de achteruitkijkspiegel onderwijzen we over het 70 meter lange wanddoek uit de 11de eeuw, waarop een geborduurd stripverhaal te zien is over de slag bij Hastings. Onze dochters balen besmuikt.
In een eindeloze rij schuifelen we later langs het middeleeuwse tapijt. Het heeft verbazend weinig beschadigingen opgelopen. ‘Mooi, hè?’, zeg ik tegen Eva van elf. ‘Heb je gezien hoe gaaf dat doek is?’ Ze haalt even haar schouders op. ‘Nou’, zegt ze, ‘ik vind het best wel leuk, maar om nou te zeggen gááf…’

Politieagent

Op het Amstelveld zag ik een wandelende politieagent die mobiel telefoneerde. Het zag er niet uit als een panische oproep tot versterking omdat hij werd belaagd door vijf huurmoordenaars uit voormalig Joegoslavië. Waarschijnlijk sprak hij met moeder de vrouw over de verjaardag waar ze 's avonds naar toe moesten. Toen hij was langsgelopen zag ik een serie holsters aan zijn riem, op zijn rug. Een voor zijn pistool, een voor zijn radio of walkie-talkie, een voor zijn handboeien en een voor zijn mobieltje.
Ik hoorde het verhaal van een Amerikaan die op zijn nachtkastje naast elkaar zijn mobiele telefoon en zijn pistool had liggen. Midden in de nacht gaat zijn telefoontje af, halfslapend tast hij over het nachtkastje, pakt niet het mobieltje maar het pistool, brengt dit wel naar zijn oor en verricht dan instinctief de handelingen die bij de vormen van het object in zijn hand horen: hij haalt de trekker over en schiet zich dood.

De eerste schreden

Hier gaan we. Ik heb een blog geopend, zeggen ze. Maar ik lijk er nu al in geslaagd te zijn mijn Via Libertà (die naam moet ik verklaren later, of nee, juist niet natuurlijk) in een verkeerde baan in Cyberspace te lanceren. In elk geval lukt het me niet de tekst terug te vinden op het internet. Moment, nogmaals proberen. Daarna beginnen we echt, een beetje geduld allemaal, alsjeblieft zeg... Ik heb ook maar twee paar handen, zoals mijn tante Tiny placht te zeggen.