Drinkebroers

Gisteren zaten de drinkebroers weer op het Amstelveld. Viezig en ongewassen natuurlijk, met verweerde, roodgevlekte koppen. Ze drinken de goedkoopste halfliterblikken bier en gooien er teugen jonge jenever uit de fles achteraan. Met z’n drieën op een bankje in de herfstzon. Vooral de middelste voerde het woord, met vérdragend stemgeluid. Er kwamen een man en een vrouw aangewandeld. De man liep moeilijk en had een soort kruk of wandelstok. “Ach meneer, heb je ook zo’n pijn aan je been?”, baste de middelste. “Nou, ik ook, als de kolere…! D’r zit een gat in me poot…” Zoals wel vaker bij het gluren naar randfiguren, stadsnomaden, junks en alcoholische zwervers voel ik een fascinatie die soms lijkt op afgunst. Daar te zitten in een roes, je geest vrij, geen schaamtebesef meer. Ontstegen aan, losgebroken uit…, dat soort onzinnige ideeën kan ik dan even niet negeren.