Vlies (3)
'Gewoon rustig blijven, dan wordt ‘t vanzelf minder', had mijn chauffeur beloofd toen hij mij uit het bestelbusje zette.
Onze woning was verlaten, de familie was uit logeren. Ik wist niet waar mijn ouders en zusje zich bevonden. Het gebeurde in ons gezin wel vaker dat ik alleen thuis was zonder nadere instructies of afspraken.
In de nacht die volgde, werd mijn angstcel verder dichtgemetseld. Steeds heviger voelde ik de drang om uit te breken, om op de vlucht te gaan voor mijn eigen belevingen. En steeds duidelijker werd de onmogelijkheid daarvan. Ik heb die nacht: met wijd open ogen in bed gelegen, op zoek naar mijn ouders getelefoneerd met een oom, mijn hoofd vele malen in het koude kraanwater gehouden, geprobeerd te masturberen, hardop pratend heen en weer gelopen. Tegen de ochtend werd mij gewaar dat ik niet tijdelijk ziek was, maar dat ik een onbekende andere persoon was geworden. Alles wat door de zintuigen binnenkwam was zo onwerkelijk en verontrustend, omdat het niet meer mijn zintuigen waren. Voor mijn oude zelf was nauwelijks nog plaats. Die (ik!) zat in een steeds kleiner wordende matglazen kamertje naar het schimmenspel daarbuiten te staren.
Hoe de dag verder is verlopen, ben ik kwijt. Wel weet ik nog dat de angsten, en het schrikken voor die angsten, en de constante angst om besprongen te worden door die angsten, niet minder werden. Ook niet in de eerste dagen en weken daarna. Ik heb geprobeerd iets uit te leggen aan mijn ouders, waarbij ik van mijn vader een – gemaakt – wegwuivende (‘Daar groei je wel overheen…’) en van mijn moeder een hysterische (‘Zie je nou wel, met die parrediesso…’) reactie kreeg. Mijn oude huisarts beluisterde mijn hart (ik had tijdens die angstaanvallen heftige kloppingen in mijn borst) en verzekerde desgevraagd mijn moeder van de absolute onschadelijkheid van hasjisj. Op school moest ik tijdens de les bedrijfsrekenen mijn vinger opsteken om de leraar te vragen of ik naar huis mocht omdat ik me ‘heel beroerd’ voelde. (Tijdens de minuten die ik nodig had om mijn boeken in mijn tas te doen, zwegen niet alleen mijn medeleerlingen, maar ook de leraar. Allemaal probeerden ze daarbij niet naar mij te kijken.)
Onze woning was verlaten, de familie was uit logeren. Ik wist niet waar mijn ouders en zusje zich bevonden. Het gebeurde in ons gezin wel vaker dat ik alleen thuis was zonder nadere instructies of afspraken.
In de nacht die volgde, werd mijn angstcel verder dichtgemetseld. Steeds heviger voelde ik de drang om uit te breken, om op de vlucht te gaan voor mijn eigen belevingen. En steeds duidelijker werd de onmogelijkheid daarvan. Ik heb die nacht: met wijd open ogen in bed gelegen, op zoek naar mijn ouders getelefoneerd met een oom, mijn hoofd vele malen in het koude kraanwater gehouden, geprobeerd te masturberen, hardop pratend heen en weer gelopen. Tegen de ochtend werd mij gewaar dat ik niet tijdelijk ziek was, maar dat ik een onbekende andere persoon was geworden. Alles wat door de zintuigen binnenkwam was zo onwerkelijk en verontrustend, omdat het niet meer mijn zintuigen waren. Voor mijn oude zelf was nauwelijks nog plaats. Die (ik!) zat in een steeds kleiner wordende matglazen kamertje naar het schimmenspel daarbuiten te staren.
Hoe de dag verder is verlopen, ben ik kwijt. Wel weet ik nog dat de angsten, en het schrikken voor die angsten, en de constante angst om besprongen te worden door die angsten, niet minder werden. Ook niet in de eerste dagen en weken daarna. Ik heb geprobeerd iets uit te leggen aan mijn ouders, waarbij ik van mijn vader een – gemaakt – wegwuivende (‘Daar groei je wel overheen…’) en van mijn moeder een hysterische (‘Zie je nou wel, met die parrediesso…’) reactie kreeg. Mijn oude huisarts beluisterde mijn hart (ik had tijdens die angstaanvallen heftige kloppingen in mijn borst) en verzekerde desgevraagd mijn moeder van de absolute onschadelijkheid van hasjisj. Op school moest ik tijdens de les bedrijfsrekenen mijn vinger opsteken om de leraar te vragen of ik naar huis mocht omdat ik me ‘heel beroerd’ voelde. (Tijdens de minuten die ik nodig had om mijn boeken in mijn tas te doen, zwegen niet alleen mijn medeleerlingen, maar ook de leraar. Allemaal probeerden ze daarbij niet naar mij te kijken.)
posted by dart at 6:45 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home