Vlies (2)

Na bemiddeling van personeel van Paradiso word ik opgehaald door een drugshulpverlener van de stichting Release. Dirk Groen blijft achter. We rijden weg in een bestelbusje. De overweldigende angstgolven weten niet van wijken. Als ik er een voel aankomen, schrik ik elke keer hevig. Zo vergroot de angst voor de golf de angst in de golf. Steeds dieper lijk ik weg te glijden in de onderwereld van mijn geest, van waaruit wat vanzelfsprekend hoort te zijn - twee handen aan het stuur, natgeregend donker Amsterdam, mijn eigen stem - als in een nachtmerrie tot mij komt.
Wat ik gerookt heb, hoor ik van ver vragen. Wat voor kleur het had. Ik antwoord wel, maar zit daarbij in ongeloof mij eigen taalproductie te volgen. Kan ik woorden ordenen, een zin maken die buiten mij begrepen wordt en tot een reactie leidt? Ik heb er absoluut geen vertrouwen in. Weggedrukt in een hoekje van mijn hoofd vol storm, observeer ik mezelf met van paniek opengesperde ogen.

“We hebben sinds kort met z’n allen een huis in Dokkum, waar Bonifatius indertijd…”, zegt later een man met baard en blote voeten. Ik heb oosterse thee gekregen en zit aan een tafel. Hij praat tegen mijn chauffeur.
“Een tuin zo groot als een akker, kunnen we alles onbespoten en zo…”.
Behalve mijn chauffeur en de groententeler, herinner ik me drie of vier andere aanwezigen in het Release-centrum.
“Tu as fumé, Jean-Claude?”
Mijn chauffeur vraagt het genietend en met een ondeugend lachje. Nou en of, laat de Fransman ons met een grimas weten. De verwijzing naar zijn cannabisgebruik en benevelde staat doet een nieuwe golf in mij omhoog slaan. Ik denk toch al enige tijd te merken dat bepaalde beelden en gedachten de aanvallen oproepen. Als die gedachten zich dreigen aan te dienen, probeer ik ze krampachtig te weren uit mijn bewustzijn. Waarmee ik bereik dat ik ze juist nog meer belaad met angstaanjagendheid en ze dubbel zo hard toeslaan. Met het minieme beetje rationaliteit dat ik nog uit mij kan opvissen, besef ik dat ik naar huis moet.