Diana H.

Gisteren is het mij overkomen iemand op straat tegen te komen - ik op de fiets, zij lopend - die, mij ziende, enthousiast mijn naam riep, mij staande hield en nog net haar impuls kon onderdrukken om mij te omhelzen. En dat terwijl ik bij mezelf niet de geringste flakkering van herkenning kon waarnemen. Ook niet nadat ik was afgestapt en de doorleefde en morsige vrouw eens goed had aangekeken. Natuurlijk begreep ik kort daarna, nadat ze in het Amsterdams van mijn jeugd haar voornaam had gezegd, om wie het ging (een lid van de Bickerseilander familie, waaruit ik lang geleden ben ‘uitgetreden’), maar daar gaat het me hier niet om. Het gaat om de halve of kwartminuut waarin mijn geest ‘a total blank’ was en ik bij haar oprechte emotie zag over het weerzien. En onbegrip over het feit dat ik haar niet herkende. Die ogenblikken goed doorgronden, de poëzie ervan blootleggen, en mijn leven is in kaart gebracht. Weer eens…!