Linnaeusstraat 2/11/04, 8.50 uur

Gistermorgen om tien voor negen het vermoorde lichaam van Theo van Gogh zien liggen op een fietspad in de Linnaeusstraat. Al wist ik toen nog niet met zekerheid dat het om hem ging. Onder een wit laken, en voor een deel aan het oog onttrokken door geparkeerde auto's. Eén van die schaarse beelden waarvan je meteen zeker weet dat ze tot je levenseinde (of tot het levenseinde van je geestvermogens) bij je zullen blijven. Toen ik aan een druk vertellende vrouw nieuwsgierig vroeg: "Heeft u het gezien?", zag ik aarzeling en wantrouwen even opflakkeren in haar ogen. In de onwerkelijkheid van dat moment dacht ze misschien kort dat ik een handlanger van de dader was, overwoog ik later. Een maatje dat daar rondspookte om ooggetuigen uit de weg te ruimen. Even was niets onvoorstelbaar, klaarblijkelijk. Als vijf minuten geleden iemand voor je ogen met kogels is doorzeefd en met slagersmessen is doorstoken, dan schuilt in iedere voorbijkomende fietser met een tas aan het stuur de beul die speciaal voor jou op pad is gegaan. Het wezen van terreur verbeeld in drie seconden.