Aantekening

Een pen vinden die lekker schrijft. Dat was de bedoeling toen ik vorig jaar hier stukjes begon te plaatsen. Mijn idee was om schrijfexperimentjes te doen en richtingloos wat rond te zwerven in het grote bos van vormen, genres en thema’s. Stiekem koesterde ik daarbij de hoop dat ik zo ongemerkt zou uitkomen op een route die mij steeds vertrouwder zou voorkomen en die mij uiteindelijk zou brengen bij het ene pad, dat, zo zie ik na enig turen op het verweerde bordje, naar mij genoemd blijkt te zijn.
Maar van experimenteren en zwerven is niet veel gekomen. De stukjes kregen al vrijwel onmiddellijk een min of meer vaste vorm, toon en thematiek. Ongewild had ik mijzelf een mal gesmeed, waarin ik elke week wat gesmolten autobiografisch materiaal liet stollen. ‘Zorg dat je vastigheid krijgt, jongen ’ werd mij vroeger wel aangeraden als het om mijn maatschappelijke toekomst ging. Vastigheid is comfortabel bij het schrijven, maar niet erg functioneel voor een literair zelfonderzoek.
De laatste weken dringen dit soort overwegingen zich steeds storender op als ik iets wil schrijven voor deze Via Libertà (waar de vrijheid die ik mij geef minder groot blijkt te zijn dan ik me had voorgesteld). Laat ik dus maar eens met mezelf afspreken om voorlopig te proberen ‘andere’ teksten te schrijven dan ik tot nu toe heb gedaan. Geen idee, op dit moment, wat ik daarmee bedoel. Maar dat is precies de onvastigheid waar ik, met een onverwacht knietje onder mijn eigen kont, mezelf in wil duwen.