Sunday, March 06, 2005

Zondaggeld (2)

Waarschijnlijk om te laten merken dat hij niet op mij en mijn lectuur lette, pakte mijn oom dan ook een blad. Meestal de Panorama. Zijn leeshouding was altijd dezelfde. Nooit leunde hij achterover tegen de rugsteun. Hij legde het tijdschrift voor zich op de lage salontafel. Dan schoof hij naar de voorkant van de bank, steunde zijn ellebogen op zijn bovenbenen en begon te bladeren. Nadat hij enige tijd zo had gezeten, wist ik wat er ging komen. Ongewild zat ik er, langs mijn Lach kijkend, op te wachten. De rechterknie van mijn oom begon op en neer te bewegen. Eerst even langzaam, maar kort daarna in een hoog tempo. Zijn hiel was daarbij iets omhoog van de vloer, zodat zijn voorvoet de reflexmatige trilling op gang kon houden. Als in de stoel tegenover mij mijn tante dan verdiept was in haar Avondlectuur voor de vrouw, was de knie van mijn oom even het enige dat bewoog in het kamertje. Een kern van razendsnelle beweging in een tot stilstand gekomen wereld. Ik beleefde die momenten niet als saai of beklemmend, maar als intens ontspannen. Alsof even alle onrust en drukte in dat onderbeen werd gezogen en daar werd fijngemalen en onschadelijk gemaakt.
Toch kwam er een punt waarop mijn kindergestel het stilzitten niet langer aankon. Dan kon ik het heen en weer schuiven op mijn kussen niet goed meer onderdrukken en begon ik aan mijn kriebelende kleren te plukken. Mijn tante constateerde altijd feilloos wanneer die fase was aangebroken.
‘Je mag weg hoor, jongen.’
Onder de nodige nieuwe plagerijen haalde mijn oom dan zijn portemonnee uit zijn achterzak. Eerst keek hij er een tijdje in met bezorgde blik (‘Kan je wisselen, jongen, ik heb alleen knaken’) en dan ontving ik mijn zondaggeld. Mijn tante drukte mij op het hart het geld goed weg te stoppen en te controleren of ik geen gaten in mijn zakken had. Samen brachten ze mij naar de buitendeur, waar ik mijn schoenen weer aantrok. Als ik het trapje af was en over de kinderhoofdjes naar huis liep, keek ik om en zag ik ze mij nakijken. Altijd overwoog ik dan even met verwondering hoe twee grote mensen toch samen in zo’n smalle deuropening pasten.

1 Comments:

Blogger giovanni said...

Ontroerend, die oom en tante die samen mee naar de deur gingen en samen in de deurpost bleven staan kijken naar het jongetje dat weer naar huis liep.

5:16 AM  

Post a Comment

<< Home